Aşk'a Batırılmış Ölüm Saatleri...
Mutlu Haspolat 

Aşk’a Batırılmış Ölüm Saatleri…

Ölümü andıran bir sessizlik vardı erafta...
Sonra bir kükreyiş, bir gürleme…
Heyecandan kalbi duracaktı neredeyse…
Kapıya doğru ilerlemek istedi.
Ancak aşkı bunu engelledi.,
İlk düşündüğü İva oldu.
Sudan çıkartılmış, soluk benizli bir erkek cesedi
Çöreklendi gözlerine.
Ardından ağıtlar.
Nefessiz öylece yatıyordu yerde.
Kıpırdamadan.
Teni kül rengiydi.
Dudakları yarı açık.
Gözlerinde bir kanmışlık.
Hiçbir şeyin geri açamayacağı bir kapanmışlık.
Kıvırcık saçları hiç olmadığı kadar renksiz
Ve siyahın en hafif tonuyla renklendirilmiş gözler…
Kaşları artık güzelliği simgelemek istemiyorlardı .
Cesedin üzerine atılmak istedi.
Yapamadı.
Sarılmak istedi.
Olmadı.
İç parçalayıcı bir böğürme duyuldu.
Bunun kendinden geldiğine inanamadı.
“İva” diye bir ses kayboldu semalarda.
İva’nın kendisi kayboldu.
Sesiz bedeni ölümü haykırıyordu.
Cennet ve cehennem kıpırdamadan durdu.
Düşünceleri bir toz bulutu oldu havada.
Tesadüfen kainatı yarattı.
Sevgisi bu kainata karıştı.
Acısı tanrılaştırdı onu.
Boğazında çözemediği bir düğüm olmuştu sessizlik.
Ölüm döşeğinin pis kokusu burunları yere düşürdü.
İva diye bir parça koptu yüreğinden
ve toprağın kokusunu topladı üzerine.
Acıyla karışık bir şimşek çaktı.
Ve içindeki sevgiyi tetikledi.
İva diye bir şeyi vurdu sevgi
Ölüm diye bir gerçeğe karıştırdı.
Acılar çok uzaklarda harmanlandı.
Rüzgar acıyı toplayıp getirdi.
Kainat yandı, söndü.
Hiç kimse anlayamadı bunu.

Mor dağların ardında bir güneş batıyordu…

Mor Ölüm’den… 

İstanbul Ölsün! Mutlu Haspolat Biliyor musun Hayatı sensiz yaşamak ne kadar zor Ve ne kadar zor aynı sessizliği hissetmek Her kalp atışında... Ne kadar zormuş nefes almak Olmadığın saatlerde. Her başlangıcı Bir bitiş ifade eden yaşamım. Sen olmadan olacak dediğim Her ne varsa olmadı Olmadı... Bırakmadı geçmişim yarınları tuttu kanadından. Esir yüreğim.... Özgürlük türküsü... Sessizlik.... Haykırış... Ah güzel gözlerin Son anda parlayan ve alevlenen. Sevdiğini söyleyemeyen korkak dudakların.. İsyan edemeyen ellerin Boyun büken yüreğin... Ah kıvırcık saçların.. Boğazımda düğümlenen sessizlik haykıran Kıvırcık saçların. Sensizlik... Beyhude geçen Kederli yıllarım.. Kaybettiklerimi ararken Ansızın yitirdiklerm.. Ah inci tanem.. Ah gözyaşlarımda saklanan sevgi sözcüklerim Ah boğazımda düğümlediğin Söyleyemediklerim Yalan sevdalarda kaybettiğim Yitik kelimelerim.. Ne olur kader.. Ne olur ellerini çek üstümden.. Acıklı bir hikayenin Sonlarından yazıyorum ben. Sevgisine susadığım bir hayatın Sevgisizliğinden yazıyorunm ben Sonu yoksa bu mutsuzluğun Yaşamak neden? Neden her dakika erimek? Neden yılanların dolaştığı İnce uzun yollarda durmaksızın sürünmek? Neden geceyi koynumda gezdireyim? Neden her anın ızdırabını Gönlümden geçireyim? Şanssızlık diyemezsin Yalan olur bitanem.. Seninle yanan gözlerim Sensizde yanıyor.. Bak şu kaderin oyununa! Bitmeyecek bir şiir yazmak geliyor hep içimden! Öyle bir şiir ki acılarıma benzesin.. Sonu olmasın yani.. Okudukça hep arkası gelsin.. İnsanlar da usansın bu şiirden Benim acılarımdan usandığım gibi.. Ruhumu yansıtsın delicesine ve beni haykırsın Son nefesine dek ölürcesine Bir yalnızlık bestesi gibi Her mısrasında insanları ağlatan Garip bir yalnızlık bestesi... İçi açıldığında dışarı dökülen inci taneleri gibi Okununca şiirim dışarı dökülsün sözcükler Sonra bahtsız insanların Ruhunda parıldayıversin Her bir tane herbir gözyaşımı temsilen Süzülsün dünyanın en erişilmez En ulaşılmaz uçurumlarından.. Sesimi dinlesin martılar Koşuştururkenn bir vapurun arkasından Sonra İstanbul ölsün! Aşık olduğum istanbul! Aşık olduğumuz İstanbul Bizi terkeden ve bir daha bize dönmeyen İstanbul!

okyanusun dibinde
bir kum tanesi gibiydik biz..
hiç kimsenin fark edemediği
ama gerçekte varolan
iki kum tanesi...
korkardık geceleri
atacak diye okyanus bizi
adını bilmediğimiz
uzak bir sahile...
ayışığı nedir bilmezdik
ta ki bir gün
acımasız iki parmak
yerimizden yurdumuzdan
edinceye kadar bizi..
oysa ayışığını görmek istemedik
çünkü bilmiyorduk
böyle bir güzelliği.
şuursuzca teneffüs ettiğimiz
bir damla oksijenden ibaretti
minik hayatlarımız..
mavilerin ve nemli yeşillerin
bizi tatmine yettiği gecelerde
kayar ve dans ederdik umarsızca
ve
biz görmek istemedik ayışığını
biz istemedik!
maviler ve yeşiller diyarını
renkli ve umarsız günahları
inan bana tanrım

gönüllü terketmedik!...

Ölümü Öldürmek... Mutlu Haspolat bak yine akşam oldu... bu akşam da tıpkı dün akşam gibi.. rengi soluk ve görünmüyor her nedense karanlıkta ölüler.. sen ve ben gibi.. ikimiz gibi.. bak yine akşam oldu karanlıklar çöktü yüzüme yeryüzüne çöker gibi yine hayallerim yitirdi güneşini yine günahlarım yitirdi eşini.. sensizlik... sessizlik... düzensizlik yine çöktü akşamın üstüne hem bak yine akşam oldu karanlık şarkısını söylemekte senle ben yine bir son yemekte... aylar oldu seni görmeyeli ama yine de sen ve ben sanki tek bir beden yine o yemekte lüks bir italyan restoranı şık giyimli garsonlar italyan mutfağı masada etrafta loş ışıklar ruhumuzun kararttığı... şiir okur gibi konuşan sevgililer senin gibi, benim gibi bizim gibi sipariş verelim beyaz eldivenli bir garsona Italyanca konuşalım deliler gibi hadi yine akdenizli olalım tek tel bir spagetti lütfen! romantizm katsın dünyamıza hem bak ne diyor şair günü yakala! yemeye başladığımızda iki ucundan tek bir spagettiyi biraraya gelince dudaklarımız hadi öyleyse dikkat çekelim yine başın dönüyor bak yine yine akdenizlisin bu gece.. hadi hayata başlayalım kalan yerinden çıkaralım beyinlerimizi ve yüreklerimizi ve geçmişe dair aşka dair ne varsa! ve yine başlayalım kaldıgımız yerden... yaşanacak yaş degil içinde bulundugumuz hiç bir yaş! Ezelim evreni avuçlarımızda ilerlemesin seneler böylesine durdurulmaz bir hızla... ve sünnet edelim beraber hayatın önündeki fazlalığı ve anlasın ölüm bir fazlalık oldugunu sonra kaçalım bu nezih restorandan ölümü öldürdüğümüz ilk dakikadan!..    Yıldırım Beyazıt Olurum... Mutlu Haspolat İnce ince bir karanlık düşer şehrin üstüne Bir karanlık gökler bile çözemez esrarını Bense saklarım karanlıklarımı geceye Karanlık olur düşerim güneşin doğmadığı şehire Kimse görmez içimdeki ağrıyı geceden gayrı Ve kimse duyamaz senin kadar Şah damarımda atan sessiz çığlığı Ve ben yeniden sen olurum Saniyelik gel-gitlerimin birinde... Yeniden divanen olurum Bu karanlık soğuk şehirde. Caddelerinde Timur’u görürüm elinde bir kılıç Yüreğimi bölerken; Bir nefes öteye gidemem sonra Devrilirken bulutlar kuzey rüzgarı gibi gözlerime Akıntısına kapıldığım bir kızılırmak olursun sonra sen Sessizce karanlığımın içinden geçip, parçalayan kıyılarımı... Ve susuz bir şekilde sana vururum, yelkenlerim inik Erir damar damar bütün buzlarım Hasret olur taşarım kabımdan Durmam bu karanlık diyarda Durursam yüzüğünde ölümü saklayan Yıldırım Beyazıt olurum... Mutlu Haspolat